Nazwa ta oznacza zagłębienie terenu przypominające swoim kształtem kolebkę, istniejące do dzisiaj. W 1383 r. posiadłość Kolibki wraz z Małym Kackiem została nadana przez krzyżaków Piotrowi z Kacka. W następnych wiekach istniał tu folwark i wieś. Zabudowa grupowała się przy skrzyżowaniu Potoku Kolibkowskiego z traktem prowadzącym z Gdańska do Pucka.

W późniejszych wiekach Kolibki należały do szlacheckich i magnackich rodzin m.in.: Ostromickich, Heinów, Czirenbergów, Wejherów, Radziwiłłów, Sobieskich i Przebendowskich. W latach 1677 i 1678 przebywał tu król Jan II Sobieski, a w 1716 najprawdopodobniej król August II Mocny. W 1919 r. majątek kupił Witold Kukowski, który był jego właścicielem aż do II wojny światowej.

W latach 20. XX w., znaczną powierzchnię majątku Kolibki podzielono na działki i przeznaczono pod zabudowę letniskowo-mieszkalną powstającego Orłowa Morskiego. W okresie międzywojennym południowa granica Kolibek, przebiegająca rzeczką Sweliną była jednocześnie granicą Polski z Wolnym Miastem Gdańsk. Po II wojnie światowej w Kolibkach urządzono ośrodek produkcji ogrodniczej. Pomiędzy dworem a parkiem wybudowano szklarnie i kotłownię, niszcząc częściowo zabytkowy park i zacierając układ dawnej posiadłości dworskiej. W latach powojennych zbudowano także drugą linię szosy, która oddzieliła cmentarz od terenu parkowo-dworskiego.

Od 2002 roku trwają na terenie Kolibek prace rewaloryzacyjne prowadzone przez Urząd Miasta Gdyni. Zespół dworsko-parkowy Kolibki jest wpisany do rejestru zabytków.

Dwór w Kolibkach istniał prawdopodobnie już w XVI w., ale jego pierwotna lokalizacja nie jest obecnie znana. W I połowie XIX w., zbudowano środkową, najniższą część obecnego dworu, z charakterystycznym układem dwóch wejść symetrycznie rozmieszczonych na elewacji frontowej. W II połowie XIX w. dobudowano trzykondygnacyjną część wschodnią, a kilkadziesiąt lat później bardzo podobną część zachodnią. Na początku lat 20. XX w. zbudowano na środku elewacji frontowej taras na filarach i nadbudówkę dachu. W takiej formie dwór przetrwał do dzisiaj i pełni nadal funkcje mieszkalne. W 1920 r. w dworze kolibkowskim gościł gen. Józef Haller.

Budynek powstał około połowy XIX w., prawdopodobnie jako obora dla bydła. Obecnie mieści się tu stajnia. Budynek wyróżnia się imponującymi rozmiarami - ma 50 m długości i 25 m szerokości. Masywne kamienne przypory i ceglane ściany wspierały kiedyś prawdopodobnie poddasze, w którym był skład paszy dla zwierząt.

Pawilon zbudowano około połowy XIX w. przy krawędzi stromego brzegu morskiego, wznoszącego się na wysokość około 40 metrów. Rozciągał się stąd wspaniały widok na morze, obecnie częściowo zasłonięty przez drzewa. Obiekt często bywa nazywany "Grotą Marysieńki", dla upamiętnienia żony króla Jana III Sobieskiego.

Kościół pod wezwaniem św. Józefa ufundował w 1763 r. Józef Przebendowski. ¦wiątynia została zniszczona przez Niemców w 1939 r. W 1999 r. z inicjatywy Towarzystwa Przyjaciół Orłowa został odsłonięty i wyeksponowany zarys fundamentów kościoła. Wykonano także pamiątkową tablicę. W pobliżu kościoła znajdował się cmentarz zachowany częściowo do dzisiaj.

Po wschodniej stronie kwadratowego dziedzińca dworskiego do lat 40. XX w., istniał budynek mieszkalno-gospodarczy, o wyglądzie bardzo zbliżonym do dworu. Budynek powstał prawdopodobnie około połowy XIX w. i został całkowicie zniszczony pod koniec wojny.

Pomnik upamiętnia bohaterskie działania bojowe jednostki Wojska Polskiego we wrześniu 1939 r. Pułk stacjonował w koszarach w Redłowie, a walczył od 1 września w rejonie Kolibek i Wielkiego Kacka, a później aż do 19 września na Kępie Oksywskiej.

W XIX w. w Kolibkach znajdowała się jedna z największych cegielni na Pomorzu, która dostarczała znaczne ilości tego budulca do budowy wielu budowli Gdańska i Gdyni. Cegły te do dzisiaj można dostrzec w murach licznych budynków. £atwo je rozpoznać po odciśniętym napisie KOLIEBKEN. Cegły takie wykorzystano m.in. do budowy tutejszej stajni i ogrodzenia. Cegielnia znajdowała się w rejonie obecnej ul. Bernadowskiej.